Problemy związane z żywieniem.
Wiewiórki podatne są na następujące problemy związane z żywieniem:
CHOROBY
Skóra.
Ropnie.
Pojawiają się zwykle po walkach lub w następstwie ran spowodowanych ostrymi krawędziami klatki lub wyposażenia klatki. Małe, czyste rozcięcia skóry leczą się samoistnie bez potrzeby interwencji, w miarę możliwości należy jednak wszystkie rany przemywać łagodnym roztworem antyseptycznym lub roztworem soli. W przypadkach, gdy tany są niewielkie, a wiewiórka nie daje się złapać, najlepiej jest pozostawić zwierzę w spokoju i pozwolić na samoistne zagojenie się rany.
Leczenie:
W przypadku zakażenia rany należą ją oczyścić oraz podać antybiotyki. Najłatwiejszym sposobem jest odizolowanie chorego osobnika i podawanie mu leków z wodą.
Zapobieganie:
Ważne jest, by usunąć wszelkie czynniki stresowe, jak np. stłoczenie zwierząt oraz by upewnić się, że zwierzęta mają dostatecznie dużo domków na gniazda, tak by każde miało swój własny. Jesienią agresja może narastać w związku z przygotowaniami do hibernacji i gromadzeniem zapasów.
Wprowadzając jakiekolwiek nowe zwierzę do grupy należy zachować ostrożność. Na początek najlepiej umieścić małą klatkę wewnątrz dużej, aby pozwolić na poznanie się zwierząt przed włączeniem bezpośrednio do stada.
Odpadanie ogona.
Walki lub nieprawidłowe łapanie mogą doprowadzić do uszkodzeń skóry ogona. Odsłonięta część ogona może usychać i odpadać bez potrzeby leczenia lub też może wymagać przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego.
Pasożyty zewnętrzne.
Objawy kliniczne:
Na zwierzętach można znaleźć pchły, roztocza drążące i larwy roztoczy wolno żyjących.
Leczenie:
Opylenie pudrem z pyretryną lub oprysk w dawce 7,5 mg/kg m.c. Przy podejrzeniu obecności roztoczy drążących, można podać wiewiórce 1 kroplę 1% roztworu iwermektyny doustnie, powtarzając podawanie co 10 dni.
Wyłysienia.
W przypadku niedoborów żywieniowych można zaobserwować pojawianie się niespecyficznych ognisk wyłysienia. Należy wyrównać niedobory oraz można dodawać do karmy małą kroplę nienasyconych kwasów tłuszczowych, np. oleju z wiesiołka.
Wyłysienia,którym towarzyszy świąd, można leczyć podając kortykosteroidy w iniekcji, np. deksametazon.
Układ rozrodczy.
Seksowanie.
Odległość od odbytu do genitaliów jest większa u samców niż u samic. Podczas okresu rozrodczego jądra samca widoczne są w mosznie, zimą ulegają wciągnięciu, widocznie pozostaje natomiast prącie.
Samice mają cztery pary gruczołów mlekowych.
Rozmnażanie.
Wiewiórka ziemna jest zwierzęciem sezonowym pod względem aktywności rozrodczej, rozmnaża się od wiosny do jesieni, przy czym szczyt aktywności osiąga wiosną i w środku lata. Jądra samca przemieszczają się wiosną do moszny, jesienią zaś są ponownie wciągane do jamy brzusznej. Aktywnością rozrodczą kieruje klimat i długość dnia; paradoksalnie, w przypadku sztucznego wydłużania dnia świetlnego, niepłodność wiewiórek wzrasta.
Dobieranie w pary i krycie.
Samice wchodzą w aktywny okres rozrodczy zwykle w dwa tygodnie po zejściu jąder samców do moszny. Ruja trwa 3 dni, w tym okresie samica woła samca głośnymi okrzykami: „czips”. Para kopuluje zazwyczaj drugiego dnia rui. Jeśli samiec jest dostawiany do samicy tylko na czas krycia, to samica powinna być wpuszczona na ten czas do klatki samca, nie odwrotnie. W razie konieczności można samicę umieścić w małej klatce wewnątrz klatki samca i w ten sposób pozwolić na wzajemne obwąchanie się i przyzwyczajenie do siebie, zanim samica zostanie wpuszczona do samca. Samica akceptuje obecność samca w swojej klatce jedynie w drugim dniu rui.
Ciąża i okres poporodowy.
Samice ciężarne i karmiące najlepiej jest trzymać pojedynczo.
Młode rodzą się w gnieździe, są nagie i ślepe. W ciągu pierwszych 14 dni życia są bardzo głośne, pod koniec tego czasu porastają futerkiem i otwierają oczy. Opuszczają gniazdo około 30-38 dnia życia. Na wolności miot pozostaje razem przez kolejne 6-8 tygodni po opuszczeniu gniazda, natomiast w niewoli można je odsadzić pomiędzy 6 i 8 tygodniem życia.
Większość wiewiórek ziemnych wychowuje jeden miot w ciągu roku, natomiast odsadzenie miotu w wieku 7 tygodni zachęca samicę do posiadania kolejnego miotu, który zazwyczaj jest mniej liczny niż pierwszy.
Po odsadzeniu należy dokładnie oczyścić domek i gniazdo.
Problemu okresu poporodowego.
Zapalenie macicy.
Do zapalenia macicy może dojść w przypadku zalegania płodu, co prowadzi do ropnego wypływu z pochwy i często do zapalenia otrzewnej. Zwykle jest śmiertelne. Istnieją także doniesienia o przypadkach ropomacicza.
Leczenie:
Hipokalcemia.
Może rozwinąć się u samic karmiących, a można ją znieść dodając do diety:
Ręczne odchowanie młodych.
Odchowanie młodych bez matki jest możliwe, jeśli młode są w wieku tygodnia lub starsze. Wychowane tą drogą zwierzęta są bardzo oswojone. Początkowo należy podawać mieszaninę zagęszczonego mleka rozcieńczonego w przegotowanej wodzie w stosunku do 1:2, którą po tygodniu można zagęścić dodając płatków zbożowych dla niemowląt i podawać strzykawką lub zakraplaczem. Można dodawać glukozę w proszku i probiotyki. W ciągu pierwszych 1-2 tygodni młode wiewiórki należy karmić co 4 godziny, następnie co 6 godzin do osiągnięcia wieku 3 tygodni, kiedy to można je karmić trzy razy dziennie. Nie wolno podawać pokarmu na siłę, aby nie spowodować zachłystowego zapalenia płuc. Z tego powodu, pożyteczne jest używanie do karmienia insuli nówki. Ważne jest, by pamiętać o wywołaniu wypróżnienia masując okolicę odbytowo-płciową wilgotnym,ciepłym wacikiem.
Niepłodność.
Niepłodność ma dwie podstawowe przyczyny:
1. Długość dnia.
Pomimo tego, że aktywnością rozrodczą steruje długość dnia świetlnego, nadmiernie wydłużony czas oświetlenia może spowodować zmniejszenie płodności. Wiewiórki trzymane w zamknięciu mogą być narażone na zbyt dużo światła.
2. Stres.
Ważne jest, aby zapewnić parom dostęp do dużej przestrzeni i odpowiedniej liczby domków na gniazda. Jeśli zostaną stłoczone ich płodność ulegnie obniżeniu.
Innymi czynnikami zewnętrznymi, które działają na wiewiórki ziemne są odbiorniki telewizyjne oraz zapach innych zwierząt, zwłaszcza gryzoni.
CDN.
