Welsh corgi pembroke

Owczarki i psy pasterskie (rasy zaganiające spokrewnione ze szpicami, rasy zaganiające pochodzące od kudłatych psów z Azji Środkowej, rasy nazywane strażnikami stad zaliczane do molosów typu górskiego).

WZORZEC
Wygląd ogólny : pies mocny, krępy, krótkonogi  o bystrym wyrazie. Wrażenie siły w małym rozmiarze. Żywiołowy, krótkonogi, krępy pies pasterski.
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Popularność w Polsce: rasa rzadka
Temperament: śmiały i chętny do pracy.  Przyjacielski inteligentny i  opanowany, bez śladu nerwowości lub agresji.
Głowa i czaszka: Wygląd i kształt głowy lisa. Mózgoczaszka  umiarkowanie  szeroka i płaska między uszami . Kufa zwężająca  się ku wierzchołkowi , w proporcji do mózgoczaszki jak 3 do 5. Nos czarny. Zgryz nożycowy.
Oczy: okrągłe, średniej wielkości o żywym i czujnym wyrazie, orzechowe, o odcieniu harmonizującym  z umaszczeniem
Uszy: średnio duże, proporcjonalne do wielkości psa, stojące o zaokrąglonych czubkach. Szerokie u podstawy, prosto noszone, osadzone w odległości ok. 8,89 cm jedno od drugiego  - tak daleko z tyłu, że mogą być kładzione wzdłuż szyi.
Szyja: muskularna, dobrze rozwinięta, proporcjonalna do tułowia.
Kończyny przednie: mocne, krótkie i możliwie proste. Ramię  lekko zakrzywione, obejmujące szeroką klatkę piersiową. Kościec mocny.
Tułów: przedpiersie szerokie, mostek wydatny. Tułów wydłużony  i mocny, nigdy krótki. Klatka piersiowa głęboka i szeroka, żebra dobrze wysklepione. Grzbiet prosty.
Kończyny tylne: krótkie i silne, dobrze kątowane. W statyce i akcji  ustawione równolegle.
Łapy: owalne, zwarte,  o mocnych opuszkach.
Ogon: pożądany ogon naturalnie krótki.
Ruch: swobodny i żwawy. Krok długi, niewysoki.
Szata: włos  średniej długości o twardej  strukturze, prosty z gęstym  podszerstkiem.
Maść: jednolicie ruda, śniada, płowa lub czarna podpalana, często z bielą na łapach piersiach i szyi.
Wzrost i ciężar: wzrost  w kłębie  od 25,5 do 30,5 cm.   Ciężar : psy – 10-12 kg,  suki – 10-11 kg.

OPIS RASY:
Większość kynologów zgodna jest co do tego, że welsh corgi pembroke jest potomkiem cardigana. O ile ten ostatni należy do najstarszych ras psów, to pembroke powstały w czasach, gdy na południowym wybrzeżu Walii osiedlali się Wikingowie (VIII- X wiek n.e.). Przywieźli oni ze sobą skandynawskie pasterskie szpice, dzisiaj znane pod nazwą vallhund, u których często występowały szczątkowe ogony. One też stały się "znakiem rozpoznawczym" psów z hrabstwa Pembroke.
Pierwsza wzmianka o wiejskich psach z Walii pochodzi z roku 920 n.e., a znajduje się w kodeksie praw, wydanym przez króla o imieniu Hywell Dda. Jedno z praw stanowi, że za zabicie psa do pasienia krów poszkodowanemu właścicielowi należy się równowartość wołu. Górzysta Walia aż do XIX wieku była krajem trudno dostępnym, toteż obydwie odmiany miejscowych psów wiejskich zachowały się w czystej formie. Opowiadano legendy o ich pochodzeniu - miały być wierzchowcami żyjących w lasach wróżek; rzeczywiście, u psów rudych do dzisiaj widać ślady uprzęży... Z południa Walii niedaleko już do Anglii, która w XIX wieku stała się atrakcyjnym rynkiem zbytu na walijskie bydło i gęsi. Całe stada przepędzane były na znaczne odległości, a niezastąpionymi pomocnikami w zaganianiu i pilnowaniu były corgi. Oficjalna kynologia zainteresowała się tymi psami dopiero w początkach zeszłego wieku, a klub welsh corgi utworzony został w roku 1925. Początkowo skupiał on wszystkich hodowców corgi, choć oczywiste było, że psy te występują w dwóch odmiennych typach. W trzy lata później brytyjski Kennel Club uznał istnienie dwóch odrębnych ras - dłuższego i długoogoniastego welsh corgi cardigan z północy, i krótkoogoniastego welsh corgi pembroke z południa Walii.
   Wielka kariera pembroków, które przez lata należały do najpopularniejszych ras w Wielkiej Brytanii, jest zasługą Królowej Elżbiety II. Pierwszego psa tej rasy dostała od ojca w latach trzydziestych, i do dzisiaj corgi stale Jej towarzyszą. Pewnie dzięki temu stały się nieporównanie bardziej znane i liczne od cardiganów, choć ostatnio także i u nich obserwuje się wyraźny regres.
Pierwszy welsh corgi pembroke zarejestrowany został w Polsce w roku 1979, a od tego czasu wyhodowano w naszym kraju już kilkaset szczeniąt.
   Pembroke to aktywny, inteligentny, bardzo samodzielny i pewny siebie pies. Inaczej nie mógłby sobie poradzić ze stadem bydła! Wymaga bardzo konsekwentnego wychowania - musi dokładnie, i to od małego, wiedzieć, co mu wolno, a czego nie, bo inaczej stać się może prawdziwym domowym terrorystą. Pembroke nie boi się niczego, jest nawet dosyć zadziorny, toteż od małego trzeba go jak najczęściej wyprowadzać tam, gdzie spotykają się rozmaite psy, by nauczył się je dobrze tolerować. Właściwie wychowany, jest doskonałym kumplem dla aktywnych, ale nie nerwowych ludzi. Właśnie kumplem, bo sługą nie będzie nigdy.
   Są to psy mało wymagające, łatwe w utrzymaniu i pielęgnacji - jedyne, co im potrzeba, to szczotkowanie, i kąpiel od czasu do czasu. Właściciel musi pogodzić się z faktem, że przez większą cześć roku gubią włos, a w okresie linienia nawet bardzo. Pamiętać trzeba też, że corgi to pies niski, ale wcale nie mały!
   U rasy tej nie występują żadne specyficzne dla niej choroby, a problemy z kręgosłupem nie są częstsze, niż u innych psów. Pembroke potrzebuje sporo ruchu i rozsądnego karmienia, bo łatwo tyje.
   Jest to pies niski i wydłużony, ale nie tak bardzo, jak cardigan. Inaczej niż u cardigana, przednie nogi powinny być proste, a nieduże łapy skierowane są prosto ku przodowi. Kiedyś charakterystyczną cechą rasy był szczątkowy ogon, ale cechę tę zaniedbano w hodowli, i obecnie większość szczeniąt rodzi się długimi ogonami, których w wielu krajach, a od końca 2006 roku i wielkiej Brytanii, nie wolno obcinać. Niektórym hodowcom trudno jej przyzwyczaić się do widoku pembroka z ogonem (noszonym zwykle wysoko na grzbietem), preferują więc w swoich hodowlach psy z ogonami szczątkowymi - jaka będzie przyszłość rasy pod tym względem, trudno przewidzieć. Pembroke występować może w dwóch umaszczeniach: rudym ( w odcieniach od słomkowego do intensywnej czerwieni, czasem z ciemnym nalotem) i czarnym podpalanym, najczęściej w formie czarnego siodła. Często występują białe znaczenia na głowie, nogach, piersi i szyi.