Biegunki cieląt

   Biegunka występująca u nowonarodzonych cieląt jest zaburzeniem polietiologicznym, które uważane jest za główną przyczynę upadków w pierwszych dniach życia. Trudno jest określić dokładne straty powodowane w hodowli przez biegunki cieląt, ale wg danych literaturowych w 2002 r. w Niemczech zanotowano ok. 32.8% przypadków biegunki u młodych cieląt, natomiast w tym samym roku w USA oszacowano straty powodowane przez biegunkę na poziomie 40-50% wszystkich strat wśród cieląt.

   Do połowy ubiegłego wieku w powszechnym użyciu był synonim „kolibakterioza” określający biegunkę u młodych cieląt – gdyż głównymi patogenami izolowanym od chorych zwierząt były enterotoksyczne szczepy E.coli. Obecnie drobnoustrój ten nie odgrywa tak istotnej roli w patogenezie biegunki na większości farm w Europie ( również i w Polsce). Badania nad przyczynami biegunek u cieląt wykazały, że najważniejszymi patogenami obecnie są rotawirusy, kryptosporidia i koronawirusy. Opierając się na danych z USA można stwierdzić, że prewalencja kryptosporidiozy u cieląt może sięgać nawet do 90%, a prawie połowa cieląt w wieku 1-3 tygodnie wydala oocysty.  W kale cieląt wykazujących objawy biegunki stwierdzano kryptosporidia w 43 do 71.9% próbek. W przypadku inwazji tych parazytów bardzo często stwierdza się zakażenia mieszane.

Z punktu widzenia klinicznego u cieląt największe znaczenie mają dwa podstawowe mechanizmy patofizjologiczne prowadzące do wystąpienia biegunki:
-    nadmierne wydzielanie – biegunka sekrecyjna
-    zaburzenia wchłaniania – biegunka osmotyczna
Typowym przykładem biegunki sekrecyjnej są zaburzenia jelitowe wywoływane przez bakterie E. coli, które wytwarzając enterotoksyny mogą wpływać na międzynabłonkowy transport elektrolitów. Patogenne szczepy E. coli mogą uwalniać w jelitach czynniki toksyczne  trojakiego rodzaju:
-    klasyczne enterotoksyny, które uwalniane przez patogenne bakterie prowadzą do rozwoju biegunki bez widocznego badaniem histopatologicznym wpływu na zmiany strukturalne komórek nabłonka jelitowego (enterocytów)
-    cytotoksyny – powodujące różnego stopnia uszkodzenia komórek nabłonka jelitowego
-    neurotoksyny – uwalniające neurotransmitery przez komórki układu nerwowego jelit lub bezpośrednio wpływające na mięśniówkę gładką przewodu pokarmowego.

   Mechanizm działania enterotoksyn polega na wnikaniu ich do wnętrza enterocytów i stymulowaniu wydalania przez komórki nabłonkowe jonów chloru i potasu oraz hamowaniu absorpcji jonów sodu z przewodu pokarmowego, co w efekcie prowadzi do gromadzenia się wody w świetle jelita i w konsekwencji do wystąpienia biegunki.  Istotne jest to, że w tak powstałej biegunce sekrecyjnej zaburzona jest jedynie resorpcja jonów sodu i chloru, natomiast możliwe jest przenikanie przez błonę śluzową jelita glukozy i aminokwasów, co stwarza w tym przypadku możliwość prowadzenia leczenia przez nawadnianie doustne.

Biegunka osmotyczna może powstawać wskutek defektów enzymatycznych, najczęściej niedoboru laktazy. Konsekwencją tego zaburzenia jest niedostateczne zaopatrzenie organizmu w glukozę. Głównym objawem jest biegunka powstająca wskutek niemożności wchłonięcia przez organizm nie rozłożonych dwucukrów, które gromadząc się w świetle jelita zwiększają tam ciśnienie osmotyczne prowadzące do ściągnięcia wody.

   Innym przykładem biegunki osmotycznej są przypadki wywoływane przez zakażenia wirusowe (rotawirusy, koronawirusy czy parwowirusy). Uszkadzają one enterocyty kosmków jelitowych przyspieszając ich złuszczenie i prowadząc do atrofii. W ten sposób dochodzi do zaburzeń funkcji trawiennych i absorpcyjnych oraz do akumulacji w świetle jelita substancji odżywczych, wody i elektrolitów, a w konsekwencji do wystąpienia biegunki.   
     
    W pierwszym okresie życia cieląt zwykle dochodzi do zachorowań bakteryjnych i wirusowych (szczepy E. coli oraz rota i koronawirusy), pod koniec 2-3 tygodnia może dołączać się inwazja kryptosporidiów. Stwierdzana w 2-3 tygodniu życia cieląt wirusowa biegunka wikłana np. salmonellozą wraz z błędami dietetycznymi i technologicznymi może być przyczyną dużej liczby upadków.

 

Tab.1 Infekcyjne przyczyny biegunek cieląt.

 
   Objawy kliniczne obserwowane w stanach biegunkowych cieląt obejmują rozluźnienie kału, brak apetytu i bolesność okolicy jamy brzusznej. Przy dłużej utrzymującej się biegunce stwierdzane jest odwodnienie, znaczne osłabienie i stopniowa utrata odruchu ssania.  Mechanizmy prowadzące do zejść śmiertelnych w trakcie biegunki są bardzo różne. Odwodnienie i endotoksemia mogą powodować szok prowadzący do zaburzeń metabolizmu komórek i w konsekwencji do zejścia śmiertelnego. Częstą przyczyną upadków może być towarzysząca biegunce hypotermia. Niektóre cielęta padają wskutek arytmii związanej z zaburzeniem koncentracji potasu w komórkach i przestrzeni pozakomórkowej oraz towarzyszącemu odwodnieniu i kwasicy metabolicznej. Długotrwała biegunka może doprowadzać do wyniszczenia i wtórnych stanów posocznicowych.

Następstwa biegunki
    Głównym problemem zdrowotnym w przypadku biegunki cieląt, jak i u innych zwierząt, jest odwodnienie spowodowane zwiększoną utratą płynów z kałem i ograniczeniem ich podawania z mlekiem. Odwodnieniu towarzyszy spadek objętości surowicy oraz płynów pozakomórkowych, tym samym dochodzi do zmniejszenia objętości wyrzutowej serca, słabszego utlenowania tkanek  i szoku hipowolemicznego. 

   Innym zaburzeniem homeostazy organizmu spowodowanym długotrwałą biegunką jest kwasica metaboliczna powstająca głównie w wyniku jelitowej utraty węglowodanów i żołądkowej lub jelitowej fermentacji laktozy i glukozy do krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych i mleczanów. Stan jej zaawansowania nie jest ściśle skorelowany ze stopniem  odwodnienia, ale można powiedzieć, że spotykana  jest  częściej u cieląt powyżej 7 dnia życia niż u cieląt młodszych z takim samym stopniem odwodnienia. Jedną z podstawowych przyczyn narastania stanu kwasicy jest synteza kwasu mlekowego podczas beztlenowego procesu glikolizy zachodzącego w niedotlenionych tkankach u cieląt z biegunką. W ostatnich latach zwrócono szczególną uwagę na kwas D-mlekowy jako ważny czynnik w patogenezie kwasicy metabolicznej powstającej podczas biegunki cieląt. Okazuje się, że przy powstawaniu dużych ilości tego kwasu, wyrównywanie stanu kwasicy jest dużo trudniejsze i wymaga stosowania większych ilości substancji alkalizujących, niż to wynika z prostych wyliczeń matematycznych. Zwiększone stężenie kwasu D-mlekowego we krwi powoduje łatwe przenikanie jonu D-mleczanowego prze barierę krew mózg i wywołuje objawy nerwowe jak niezborność, zaleganie, utrata odruchu ssania i śpiączka oraz stanowi częstą przyczynę zejść śmiertelnych cieląt z biegunką. Dodatkową komplikacją w trakcie biegunki jest występujące odwodnienie, gdyż D-mleczan łatwo ulega wydalaniu poprzez nerki, lecz przy odwodnieniu ten proces jest bardzo upośledzony. W przebiegu kwasicy metabolicznej powstającej w trakcie biegunki dochodzi do wydalania jonu potasowego z komórek do krwi (pojawia się hiperkaliemia), której towarzyszy rozwijająca się arytmia serca i bradykardia, co utrudnia wystarczające dotlenienie centralnego układu nerwowego i może prowadzić do śmierci.

   W schorzeniach z objawami biegunki dochodzi w organizmie do niedoboru jonów sodu, chloru czy potasu, spowodowanego ich utratą poprzez jelita i zmniejszonym pobieraniem z mlekiem. Poziom Na+ i Cl- w surowicy odzwierciedla ich całkowitą zawartość w organizmie i w przypadku biegunki ulega z reguły zmniejszeniu, natomiast zawartość potasu w surowicy jest zróżnicowana i nie jest odzwierciedleniem jego ogólnej zawartości, gdyż K+ jest głównie jonem wewnątrzkomórkowym.

Leczenie
    Charakter polietiologiczny schorzeń cieląt z objawami biegunki wymusza zastosowanie kompleksowego leczenia obejmującego:
-     uzupełnienie niedoboru płynów ustrojowych
-     skorygowanie zaburzeń elektrolitowych i kwasowo-zasadowych
-    zapewnienie dowozu energii
-    ułatwienie procesu regeneracji uszkodzonego nabłonka
-    w przypadku zakażeń bakteryjnych – zmniejszenie ilości bakterii w przednich odcinkach jelit oraz ich eliminacja z krwi

Jedną z najważniejszych metod leczenia w stanach biegunkowych jest nawadnianie. Można je wykonywać doustnie lub parenteralnie (dożylnie, dootrzewnowo). Wskazaniem do podawania płynów dożylnych jest ponad 6-procentowy stopień odwodnienia z jednoczesnym zmniejszeniem lub brakiem łaknienia. W przypadku, gdy zachowany jest odruch ssania, zalecane są płyny doustne.

Optymalny płyn do nawadniania doustnego powinien być osmolarny, zawierać sód, być źródłem substancji alkalizujących i energetycznych oraz zawierać dodatek substancji stymulujących odnowę nabłonka jelitowego – np. glutaminianów. Zawartość sodu w płynie powinna mieścić się w granicach 90-130 mmol/l, a w celu dostarczania energii i zwiększenia absorpcji wody płyny doustne powinny zawierać glukozę, octany lub propioniany. Stosunek glukozy do sodu w płynach wieloelektrolitowych powinien wynosić jak 1:1 do 1:3. Doustne płyny nawadniające powinny być stosowane równolegle z żywieniem mlekiem – nie zaś jako jego odpowiednik.

Takim przykładowym płynem nawadniającym może być preparat o następującym składzie: 40g NaCl, 30g KHCO3, 20g propionianu sodu, 200g glukozy oraz woda do 10 litrów. Plan pojenia przygotowanym w ten sposób płynem jest następujący:
-    rano – 1.5-2.0 l mleka pelnego
-     pomiędzy pojeniami – 1-2 l płynu
-     w południe - 1.5-2.0 l mleka pelnego
-     pomiędzy pojeniami – 1-2 l płynu
-     wieczorem – podobnie

Leczenie cieląt o dużym stopniu odwodnienia wymaga dożylnego podawania znacznych objętości roztworów izotonicznych np.: 1.3% roztwór NAHCO3 czy płynu Ringera z mleczanami lub octanami. Konieczną do podania ilość płynu można obliczyć z wzoru:

Np.: cielę o masie ciała 40 kg, które straciło 7% płynów – 40 x 7/100 = 2.8 l izotonicznego płynu do uzupełnienia tego niedoboru.

Maksymalna ilość podanego płynu izotonicznego nie może przekraczać 80ml/kg mc/godzinę. Cielętom z biegunką należy zapewnić ilość płynu potrzebną do funkcjonowania organizmu – ok. 60-80ml/kg mc/24 h i jednocześnie uzupełnić straty wynikające w trakcie biegunki – 20-60 ml/kg mc/24 h. W przypadku bardzo ciężkiej biegunki powodującej śpiączkę zaleca się szybkie nawodnienie poprzez podanie hipertonicznego roztworu soli: 4-5ml/kg mc przez 4-5 min. 7.2% roztworu NaCl. Podawanie soli w większym stężeniu jest niebezpieczne, gdyż może prowadzić do zwiotczenia mięśniówki gładkiej naczyń i niedociśnienia tętniczego, zapaści naczyniowej a w konsekwencji do śmierci zwierzęcia.

Jednym z istotnych elementów leczenia zaburzeń homeostazy ustroju powstających w trakcie biegunki jest korygowanie stanu kwasicy metabolicznej. Polecanym sposobem jest dożylna aplikacja stężonego roztworu NaHCO3 – 8,4%. Ilość podawanego roztworu można obliczyć z wzoru: ilość 8,4% NaHCO3 (ml) = 0,3 x mc(kg) x BE (mmol/l). W tym wzorze istotny jest wskaźnik BE (base excess) odzwierciedlający nadmiar lub niedobór zasad w organizmie. W przebiegu kwasicy metabolicznej wskaźnik ten przyjmuje wartości ujemne. Wielkość tego parametru  można orientacyjnie określić na podstawie objawów klinicznych i wieku chorych cieląt.

Orientacyjne obliczanie wskaźnika BE na podstawie objawów klinicznych i wieku cieląt
 

Objawy kliniczne	Cielęta ≤ 8 dni	Cielęta > 8 dni
Stojące, silny odruch ssania	BE - 0	BE – ( -7)
Stojące ale słabe, słaby odruch ssania	BE – (-5)	BE – (-11)
Zaleganie mostkowe	BE – (-12)	BE – (-16)
Zaleganie w pozycji bocznej	BE – (-13)	BE – (-20)

 
Dane przytoczone w oparciu o : Naylor J.M: A retrospective study of the relationship between clinical signs and severity of acidosis in diarrheic calves. Can. Vet. J. 1989, 30: 577-580.
    
    Równocześnie ze stosowaniem płynów nawadniających istotnym elementem leczenia schorzeń biegunkowych cieląt jest aplikacja środków wiążących i chroniących błonę śluzową jelit.  Wybrane środki podane są w poniższej tabeli:
  

 

 Stosowanie antybiotyków i środków pomocniczych w trakcie biegunki
Terapia antybiotykowa ciągle jest jednym z podstawowych metod leczenia biegunki cieląt. Wydaje się, ze praktyka ta powinna ulec zweryfikowaniu. Rutynowe używanie antybiotyków nie może być rekomendowane w przypadkach biegunki przebiegających bez zakażeń systemowych. Wskazaniami do podawania antybiotyków jest zagrożenie wystąpieniem bakteriemii lub posocznicy. Takie przypadki występują najczęściej u cieląt do 5 dnia życia, słabo uodpornionych, zalegających lub nie wykazaujących odruchu ssania. Przy tych powikłaniach najbardziej polecane jest stosowanie antybiotyków o szerokim spektrum działania do których należą: ceftiofur, amoksycylina lub ampicylina, fluorochinolony  oraz inne środki bakteriobójcze jak potencjonowane sulfonamidy.       

Dobre efekty w leczeniu biegunki pochodzenia bakteryjnego uzyskiwano przy podawaniu niesterydowych środków przeciwzapalnych np. megluminianu fluniksyny w dawce 1mg/kg m.c co 12 godzin i.m. lub i.v.
Do leków pomocniczych w leczeniu biegunki cieląt zaliczamy witaminy, szczególnie przy chronicznej biegunce wskazana jest suplementacja witamin z grupy B.

Żywienie cieląt w trakcie biegunki
W tradycyjnym podejściu do leczenia schorzeń cieląt przebiegających z biegunką nie zalecano kontynuowania ich żywienia mlekiem, ponieważ uważano, że uszkodzenie błony śluzowej przewodu pokarmowego nie pozwalało na wchłanianie składników odżywczych i tym samym mogło dochodzić do fermentacji w jelitach oraz pogłębiania objawów biegunki. W konsekwencji zalecano co najmniej jednodniową lub dwudniową głodówką. To podejście okazało się błędne, gdyż takie cielęta zachowują wystarczającą zdolność trawienia i podawanie im normalnych ilości mleka lub preparatów mlekozastępczych nie wpływa na wydłużanie się okresu występowania biegunki. Badania przeprowadzone na dużej grupie cieląt wykazały, że te z biegunką mogą przyrastać podobnie do zdrowych przy normalnym żywieniu i nie ma to wpływu na długość trwania choroby. W świetle tych wyników zaleca się, aby cielętom biegunkowym podawać mleko lub preparat mlerkozastępczy w dziennej dawce sięgającej 12% masy ciała. 

Profilaktyka
Jest najważniejszym elementem postępowania przeciwko schorzeniom biegunkowym cieląt umożliwiającym znaczne zminimalizowanie związanych z nimi strat. Głównym czynnikiem powodującym wystąpienie biegunki u cieląt jest ich słabe zaopatrzenie w ciała odpornościowe dostarczane w siarze. Do przyczyn niewystarczającego uodpornienia cieląt należy zaliczyć zbyt późne odpojenie siarą, złą jej jakość i pobranie zbyt małej ilości siary. W dużym uogólnieniu można powiedzieć, że siara pochodząca od wieloródek (mających bogatszą „przeszłość immunologiczną” ) jest dużo lepszej jakości w porównaniu z siarą uzyskaną od pierwiastek. Liczba przypadków biegunki może być redukowana poprzez późniejsze podawanie siary – 0,5 litra siary dwa razy dziennie do dziesiątego dnia życia. W ten sposób zwiększa się lokalną odporność w jelitach. Nowonarodzonym cielętom zaleca się podanie siary jak najwcześniej (w ciągu trzech godzin po porodzie 2 litry siary) i następne 2 litry w ciągu kolejnych 6-9 godzin. Praktyka hodowlana wykazała, że cielęta pozostawione przy matce z reguły nie pobierają wystarczającej ilości siary, dlatego też wskazany jest ich indywidualny odpój. Inną metodą odpajania cieląt jest podawanie siary za pomocą sondy przełykowej. Metoda ta wzbudza dosyć dużo kontrowersji, ale badania wykazały, że jest to najskuteczniejszy sposób podania odpowiedniej ilości siary. W ten sposób najłatwiej uzyskać właściwe stężenie immunoglobulin w surowicy, które powinno wynosić dla IgG 10g/l. Porównując żywienie za pomocą sondy i tradycyjne stwierdzono, że w pierwszym przypadku koncentracja immunoglobulin z grupy G wynosiła 19.04 g/l surowicy, natomiast w drugim ok. 17,1 g/l.

Ryc.1 Wchłanianie przeciwciał siarowych.

   Niezwykle istotną rolę w uodparnianiu cieląt ma jakość siary – dobra siara powinna zawierać od 50 do 100g immunoglobulin w jednym litrze. Krowy ras mięsnych mają siarę bogatszą w immunoglobuliny lecz produkują jej za mało, krowy ras mlecznych natomiast mają siarę gorszej jakości (HF do 48.2g I/litr, Jersey do 66g I/litr). Jakość siary wpływa na jej gęstość – im gęstsza tym zawiera więcej immunoglobulin. Siarę można gromadzić i przechowywać – w lodówce do tygodnia, w stanie zamrożenia nawet do 15 lat..

   Kluczową rolę w zmniejszeniu ryzyka wystąpienia infekcji powodujących biegunki odgrywa utrzymanie czystości i higieny cielętników oraz sprzętu używanego do żywienia cieląt. Cielęta powinny być wychowywane w ciągu pierwszego tygodnia życia w indywidualnych budkach (najlepiej z włókna szklanego) – przy takim systemie utrzymania przypadki biegunki zdarzają się dużo rzadziej, niż przy wychowie w cielętnikach. Przewagą wychowu w budkach jest ich łatwość mycia i dezynfekcji oraz możliwość szybkiego przemieszczania z jednego miejsca na drugie. Niestety, w większości krajów europejskich (szczególnie w Polsce) ten system odchowu nie jest zbyt popularny i budzi dosyć duży opór wśród hodowców. W USA prawie połowa cieląt jest hodowana w indywidualnych budkach, dane z Niemiec mówią tylko o ok. 11,6 % takiego sposobu wychowu (dane z końca roku 2002). Należy pamiętać, że korzyści związane z indywidualnym wychowem cieląt mogą być łatwo zaprzepaszczone - wystarczy, że do jednej budki będzie miało dostęp więcej niż jedno cielę. 

     Zapobiegać wystąpieniu chorób okresu neonatalnego cieląt można poprzez czynną swoistą immunizację krów ciężarnych. Metoda ta polega na stosowaniu szczepionek zawierających szczepy bakteryjne i antygeny wirusowe – wskazane jest dwukrotne sczepienie na 6 i 2 tygodnie przed porodem, a w kolejnej ciąży jednokrotne na 2-3 tygodnie przed spodziewanym porodem. Stosowana w ten sposób immunizacja krów pozwala na produkcję większej ilości przeciwciał w siarze i tym samym lepsze uodpornienie cieląt. W stadach bydła, w których stosowano programy szczepień krów przed porodem, zdecydowanie obniżyła się zapadalność na schorzenia biegunkowe u cieląt, a śmiertelność spadała do kilku procent.

    W profilaktyce biegunek cieląt dosyć ważną rolę odgrywa stosowanie probiotyków – preparatów zawierających żywe kultury bakteryjne ( z reguły bakterie z rodzaju Lactobacillus). Ich korzystny wpływ na organizm cielęcia polega na:
-    zjawisku konkurencyjnej ekskluzji – współzawodniczenia z patogenem o miejsce receptorowe
-    obniżaniu kwasowości treści przewodu pokarmowego
-    aktywności bakteriobójczej
-    zdolności neutralizacji enterotoksyn
-    hamowaniu syntezy toksycznych amin
-    immunostymulacji
-    produkcji witamin z grupy B

Niektóre preparaty do nawadniania doustnego zawierają w składzie korzystne kultury bakteryjne i mogą być stosowane jako swego rodzaju probiotyk już od pierwszych dni życia cielęcia. 

    Innym ważnym elementem postępowania profilaktycznego przeciwko biegunkom cieląt jest dezynfekcja pomieszczeń i ściółki dla zwierząt. Zalecanymi środkami są: 5-10% roztwór amoniaku, 3% nadtlenek wodoru lub 10% roztwór formaldehydu. Z reguły przy dezynfekcji wystarcza 2-3-godzinna ekspozycja (zakażenia bakteryjne i wirusowe), lecz w przypadku występowania kryptosporidiozy działanie środków dezynfekcyjnych musi trwać co najmniej przez 16 godzin.