Beagle

                                  
 
   Obdarzony żywą inteligencją i niefrasobliwym usposobieniem  beagle  staje się nierzadko zwierzęciem równie
nieprzeniknionym  co jego właściciel.

   
      Istnienie, bądź co bądź najmniejszego z psów gończych, odnotowano już w XIV wieku.  Pojawił się on najprawdopodobniej dzięki krzyżówkom francuskich psów gończych i harrierów z terierami. Rozważając kwestie pochodzenia naszego ulubieńca przytoczyć winniśmy dwie teorie:
-pierwsza, do której usilnie przekonywali Burdon i Dutheil, wysnuta na podstawie dzieł Ksenofonta mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Miały one trafić wraz z Rzymianami do Anglii gdzie uległy rozlicznym krzyżówkom z psami Skandynawów.
-druga tyczy się psów gończych pochodzących z południa Francji-Gaskonii i Saintonge. Dały one bowiem początek southern houndsom, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej.
        Rasa swą angielską nazwę, która po raz pierwszy pojawiła się w roku 1475 r. wywodzi od francuskiego słowa begueule znaczącego ,,rozwarte gardło”. Niemniej ten kto obcował ze swoim beagle będącym w gromadzie z pewnością pamięta zasłyszaną wtedy wrzawę, która jednoznacznie potwierdza trafność nazewnictwa. Początkowo były to psy pełniące posługę psa myśliwego. Hodowano je już od czasów Henryka VIII.  Królowa Elżbieta I nazywała beagle ,,pocket beagles”, gdyż były tak małe, że mieściły się w kieszeni (obecnie wymarłe). W Wielkiej Brytanii beagle sprawnie (do dziś) polują na zające i dzikie króliki, w Skandynawii używane są do polowań na dzikie świnie i zwierzynę płową, a w USA i Kanadzie beagle pracuje jako pies myśliwski, zarówno wyszukujący, jak i aportujący zwierzynę. Szybko jednak zdano sobie sprawę, że polowania to nie jedyna rzecz jaką mogą nam zaoferować owe pieski. Właściciele coraz częściej zwracali uwagę na urokliwość towarzystwa swoich pupili. Było to przyczyną  olbrzymiej popularności owej rasy w USA w roku 1954. Docenił ją nawet prezydent  Stanów Zjednoczonych Lyndon B. Johnson, który posiadał parę wabiącą się „Him”(Jemu) i „Her”(Jej). Największą jednak karierę- rzec można artystyczna zrobił beagle wcielając się w postać „Snoopy” z komiksu Peanuts( Orzeszki).
         Beagle budową ciała przypomina olbrzymiego jamnika . Jest to pies średniej wielkości (wysokość w kłębie, zarówno samców, jak i suk wynosi 33-40cm), o mocnej, krępej budowie, nie pozbawionej jednak pewnego szlachetnego rysu. Beagle nie może być ociężały.. Jego grzbiet pozostaje idealnie równy. Dorosłe osobniki ważą 15-20kg.
        Beagle są rasą która swoją budową ciała potrafi zachwycić nie jednego hodowcę. Po pierwsze głowa- średniej długości, o mocnej budowie, bez zmarszczek i fałd. Nos szeroki (pożądany czarny).
Wargi lekko obwisłe.  A oczy –które niejednokrotnie potrafią roztopić najbardziej zatwardziałe serca są szeroko rozstawione, koloru ciemnobrązowego lub orzechowego, o łagodnym wyrazie, stosunkowo duże.
Drugim elementem budzącym podziw i uwagę jest zarys tułowia. Beagle posiadają grzbiet prosty i poziomy. Klatka piersiowa głęboka (sięgająca poziomu łokci). Żebra dobrze wysklepione i zebrane do tyłu. Lędźwie krótkie, lecz z pewnością proporcjonalne, moce i elastyczne. Brzuch niezbyt podkasany.
Ów ogon, który filuternie wzywa nas co dzień do zabawy i dziękuję nam  za smakołyki, jest mocny, ale niezbyt długi. Absolutnie nie może być zawinięty nad grzbietem ani pochylony ku przodowi. Na spodzie zawsze obficie pokryty włosem.
 Zarys kończyn jednoznacznie wskazuje na bardzo dobrze rozwinięte umięśnienie.  Łapy silne, palce zwarte, zakończone krótkimi pazurami, mocne poduszki.
       Mimo całej mocarności budowy krok naszego ulubieńca zaskakuje swoja swoboda. Jest on długi bez tendencji do kołysania się. Beagle ani myśli by jego kończyny przednie krzyżowały się bądź były wyrzucane na boki. Kończyna miedniczna daje mu silne odbicie. I wreszcie szata, która niewątpliwie zdobi beagle dobrze chroni go przed wilgocią i zmiennymi warunkami atmosferycznymi. Jest gęsta, krótka i przylegająca. Dopuszczalny jest każdy kolor umaszczenia (najczęściej jest to trikolor: czarno-brązowo-biały) z wyjątkiem wątrobianego; koniec ogona zawsze biały- co staje się niewątpliwą zaletą gdy poszukujemy naszego milusińskiego w gąszczu zarośli.

       Najciekawszy  przy ocenie beagle staje się jego charakter. Jest to pies niewątpliwie inteligentny. Potrafi sprytnie manipulować swoim właścicielem i z reguły osiąga zamierzony cel. Jeśli dołożymy do tego fakt, że posłuszeństwo nie jest jego najmocniejszą stroną z łatwością jest on wstanie zaprzyjaźnić się z osobą nie wymagającą od psa wzorowego zachowania. Jest to pies pogodny i wielce towarzyski, z tendencja do samowoli, która niejednokrotnie ujawnia się ucieczką naszego pupila przez otwartą bramę domostwa. Beagle potrafi być jednak stanowczy, a po odpowiednim przeszkoleniu staje się należycie ułożonym psem. Ma świetny węch, przy czym wytrwale tropi po śladzie ( najchętniej zające).Uwielbia zabawy na świeżym powietrzu i długie spacery. Z łatwością przychodzi mu osiągnięcie zrównoważonego temperamentu, gdyż nie jest on ani agresywny, ani bojaźliwy. Zdecydowanie można zaliczyć go do psów odważnych. Ujmujący w kontaktach z dziećmi, szybko podbija ich serca i absorbuje uwagę.

      Beagle to pies z reguły cieszący się dobrym zdrowiem. Jednak jak każdy rasowy osobnik posiada pewne predyspozycje chorobowe. Dosyć często można u nich obserwować zapalenie tętnic wieńcowych ( występuje u 34% młodych beagle), czy też zwężenie ujścia tętnicy płucnej (staje się to trzecią najczęstszą przyczyną chorób serca). Wśród chorób skóry można wyróżnić dermatozy reagujące na cynk( u szczeniąt beagle z niedoborem cynku). Najczęstszą  przypadłością o podłożu hormonalnym staje się wśród beagle cukrzyca( tu predysponowane są stare niesterylizowane samice) oraz nadczynność kory nadnerczy: przysadkowa ( 55-60% samic). Obserwuje się również zwiększone występowanie u tej rasy gruczolaków gruczołów okołoodbytowych. Rasa znana jest ze swojego nieposkromionego apetytu, co w połączeniu z wrażliwym układem pokarmowym może sprawić nieco kłopotu stąd częste  zapalenia wątroby o charakterze przewlekłym. Mimo to, dobrze odżywiane i zadbane psy dożywają aż do 15-20 lat. Są to więc psy rasy długowiecznej.
    Niewątpliwe walory estetyczne rasy jak i cechy osobnicze sprawiły, że beagle na dobre zadomowiły się w społeczeństwie stając się prawowitym jego członkiem. Ich czar i żywotność sprawiają, że co raz częściej ludzie sięgają właśnie po beagle. Niejednokrotnie spychając na margines wszelkie niedociągnięcia jego charakteru .
Niemniej, są to  psy sfory, dla których sforą stała się od dawna ludzka rodzina.

 praca konkursowa




 




Zgodnie z ustawą z 4 lutego 1994 o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. 94 Nr 24 poz. 83, sprost.: Dz. U. 94 Nr 43 poz. 170) oraz zmianami z dnia 9.05.2007 r. (Dz. U. Nr 99, poz. 662) za naruszenie praw własności poprzez kopiowanie, powielanie i rozpowszechnianie przedstawionych na stronach Veterynaria.pl, Vetforum.pl, Sklep.Veterynaria.pl treści bez zgody właściciela grozi grzywna oraz kara pozbawienia wolności od 6 m-cy do lat 5 (art. 115.1).